Je weet pas wat je mist als het er niet meer is

Eind januari moest het er in Breda voor het eerst in 2 maanden weer eens van komen: een wedstrijd lopen. In tegenstelling tot de normaliter op mijn planning voorkomende wegwedstrijden die bijvoorbeeld om exact 11:00 uur starten, was in dit geval de start om 15:05. Dit ongebruikelijke tijdstip plus mijn flinke jetlag resulteerde in de blamage van het missen van de start! Met bijna 2 minuten achterstand zette ik de kansloze achtervolging in de primair resulteerde in enkele slapeloze nachten.

Getergd mocht ik van Luc de week erop debuteren op de 1500m, en dat nog meteen Indoor ook. De vier minuten en een beetje waren spectaculair, maar vooral kort. Zo kort dat de ‘training’ door de meester nog werd verlengd met twee additionele 1500 meters outdoor inclusief diens ‘haas-diensten’. Het bleek een goede basis om weer een week later eindelijk weer eens op asfalt te lopen. Geen marathon, ook geen halve, zelfs geen 10, maar een incourante 8km sierde op het programma. Deze ‘Acht van Apeldoorn’ ging eindelijk weer eens enigszins fatsoenlijk met een 25:05 wat goed was voor een aardige 5e plaats. Het heuvelachtige parcours en de harde wind gaven toch nog de nodige munitie om mee te klagen.

Vandaag stond een aanvankelijk hoofddoel, het NK cross op het programma. De ongeplande vermoeidheid van rond de jaarwisseling had de wedstrijd in mijn hoofd vooraf al gedegradeerd tot een tussendoel. Desondanks moest top-20 toch minimaal haalbaar zijn. Om een mogelijke opstopping voor te zijn leek een vlotte start me wel zinvol. Geheel onverwacht lag ik na zeg 200 meter ineens op kop, waarna bij het tunneltje Erik Negerman voorbij stormde. Als derde liep ik de klim op en bleek ik zelfs een gaatje te hebben met de achtervolgende nummer vier (foto). Rustig liep ik door, maar voelde ik al wel dat de erg koude lucht (+1°C) onprettig door mijn longen stromen. Direct begon ik me hieraan te ergeren terwijl ik met weemoed dacht aan een heerlijk voor- of najaarstemperatuurtje van zeg 12°C.

Een snelheid van boven de 20km/u is niet mijn ding, en al helemaal niet als het onverhard is. En zo werd ik bergafwaarts aan alle kanten voorbij gelopen. Althans, zo voelde het en zo ontglipte de moraal gestaag. De koude lucht was reden tot ergernis, mijn kuiten deden nog pijn van een flinke baantraining en voor het eerst sinds ik loop zwikte ik mijn enkel om. Genoeg reden om mijn kop letterlijk en figuurlijk te laten hangen. Alleen maar te snakken naar het einde van een wedstrijd die niet voor niets nog nooit eerder op mijn planning stond restte. Over 5 weken is deze 24e plaats vergeten en gaat in Venlo mijn gemis naar een courante asfaltwedstrijd ingelost worden. Ik kan niet wachten.