Om over 7 weken in Eindhoven beslagen ten ijs te komen ligt een hoogtestage vermomd als vakantie (of andersom) voor de hand. De keuze voor het in de Franse Pyreneeën gelegen Font-Romeu was simpel: relatief goedkoop, aardig hardloopklimaat de tweede helft van augustus, net in één dag te bereizen met mijn leaseautootje, en de stek van toppers als Greg van Hest en Paula Radcliffe. Niet dat ik me met deze twee kanonnen wil vergelijken, maar toch.
Het sportcomplex inclusief hotel dat het Frans Olympisch Comité in 1968 heeft opgetrokken uit beton (Toentertijd vast heel modern) bevat kamers die Dolf Jansen ooit omschreef als “Spartaans”. Mede daarom hebben mijn nieuwbakken ‘love of my life’ (in training voor het NK 10km in Tilburg) en ik geen kamer in het sporthotel geboekt, maar een luxueus appartement 1,5km verderop. Overigens ligt de baan zelf er fantastisch bij: in een soort kuil (vergelijkbaar met Papendal), met wat bergtoppen op de achtergrond die refereren aan de hoogte van 1835 meter.
Inderdaad, dan is de ijle lucht best zuurstofarm als je normaliter in een Brabants stadje 1800 meter lager traint. Na mijn eerste 1600-je had ik het gevoel dat de baan een meter of 20 te lang was. Of mijn Garmin had kuren, want ik zou toch zweren dat ik rondjes 72 liep terwijl dat ding doodleuk 75 aangaf. In de 2 minuten hersteltijd concludeerde ik dat het niet de baan maar dat apparaat moest zijn; immers nu waren ‘die 2 minuten’ voor mijn gevoel ook ineens veel sneller voorbij dan normaal in Eindhoven. Een korte blik op de andere atleten die hier nu rondhobbelen (o.a. de Portugese Triatlonploeg, de Franse Biatlonploeg, en de Duitse Schaatsploeg) leert dat iedereen gewoon moeite heeft met die lucht.
Nu, 180 kilometer verder, begint het gestel een beetje te wennen aan de ijle lucht. Dit is echter niet de enige complicerende factor: de hoogvlakte hier om de hoek voor de lange tempo-duurlopen is natuurlijk nergens vlak en bovendien compleet onverhard. Niet echt ‘marathonspecifiek’ zou Luc zeggen. Wel relatief vlak en voor 60% geasfalteerd is een rondje van 8km om een stuwmeer een paar dorpen verderop. Helaas ligt dat rondje op ‘slechts’ 1500m en dus verkoos ik vandaag de hoogvlakte hier op 2100m voor mijn 35km lange duurloop. Klein detail: ineens was het 26 graden hierboven. Na 23km stond ik met een zwaar vochtgebrek compleet geparkeerd. Iedere moeizame kilometer steeg mijn respect voor de Barcelona-marathonploeg exponentieel. Iedere kilometer vervaagde dat ene doel (10-10-2010) op mijn netvlies. Iedere kilometer werd de drang naar hersteldrank, water, en eigenlijk alles wat in de koelkast ligt groter.
Inmiddels is de koelkast geplunderd, kijk ik uit naar mijn rustdag van morgen (racefietsen), maar vooral naar de rest van de week waarin nog meer ijle lucht van het ‘o-zo-prachtige’ Font-Romeu ingeademd gaat worden.
Inderdaad, dan is de ijle lucht best zuurstofarm als je normaliter in een Brabants stadje 1800 meter lager traint. Na mijn eerste 1600-je had ik het gevoel dat de baan een meter of 20 te lang was. Of mijn Garmin had kuren, want ik zou toch zweren dat ik rondjes 72 liep terwijl dat ding doodleuk 75 aangaf. In de 2 minuten hersteltijd concludeerde ik dat het niet de baan maar dat apparaat moest zijn; immers nu waren ‘die 2 minuten’ voor mijn gevoel ook ineens veel sneller voorbij dan normaal in Eindhoven. Een korte blik op de andere atleten die hier nu rondhobbelen (o.a. de Portugese Triatlonploeg, de Franse Biatlonploeg, en de Duitse Schaatsploeg) leert dat iedereen gewoon moeite heeft met die lucht.
Inmiddels is de koelkast geplunderd, kijk ik uit naar mijn rustdag van morgen (racefietsen), maar vooral naar de rest van de week waarin nog meer ijle lucht van het ‘o-zo-prachtige’ Font-Romeu ingeademd gaat worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten