Ten opzichte van de ‘gewone Nederlander’ maak ik bovengemiddeld veel kilometers, zowel in mijn werk als consultant als in mijn hobby als marathonloper. Belangrijk verschil is dat de betrouwbaarheid van een voorspelling van de tijdsduur voor het afleggen van bijvoorbeeld 100 kilometer met de auto veel lager is dan die voor 42 kilometer hardlopen.
Om tijdens de rit te garanderen dat ik die 42 kilometer afleg in de tijd die ik vooraf voorspelde, loop ik sinds een paar jaar met een hardloopcomputer waarmee ik ‘real-time’ mijn tempo kan monitoren. Nadat ik de snelheidssensor van mijn vorige uitvoering tijdens een duurloop verloor, ben ik overgestapt op een uitvoering die functioneert op basis van GPS. Behalve dat je daarmee al je gelopen routes kan teruglezen in Google Maps en Google Earth (“Hoe gaaf is dat!”), kan het apparaat je ook de weg wijzen. Als een echte TomTom begint hij bij het volgen van een vooringestelde route te piepen wanneer je een afslag moet nemen. De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik effectief deze functionaliteit nagenoeg nooit gebruik.
Bij wedstrijden zijn er gelukkig altijd voldoende vrijwilligers die bij de kruispunten de deelnemers de juiste richting in dirigeren. Veel lopers beseffen niet dat hardloopevenementen niet mogelijk gemaakt kunnen worden zonder deze vrijwilligers. Toch betrap ik mezelf er na een aantal jaar op dat ik de rol van deze mensen als een vanzelfsprekendheid ben gaan beschouwen, en ik dus gegarandeerd de juiste richting in gestuurd word. Uiteraard leert de ervaring dat dit niet altijd het gaval is. De marathon van Brussel is hier lichtend voorbeeld van met zowel in 2006 als 2007 een winnaar die het wist te presteren in de laatste kilometers verkeerd te lopen. Zelf ben ik ook wel eens verkeerd gestuurd; weliswaar lag ik zeker niet op kop, maar toch. Mede daarom bestudeer ik details voorafgaand aan de wedstrijd als ‘waar de 10 en 21 kilometer splitsen’ altijd grondig.
Recent stond de jaarlijkse VanGoghLoop in mijn geboortedorp Nuenen op het programma. Vooraf had ik de organisatie laten weten dat ik mijn titel succesvol wilde verdedigen, dit jaar in een ‘mooie tijd’ onder de 1:10 (solo op een lastig parcours). Zoals ieder jaar start de halve marathon met 3 en een halve ronde van 300 meter alvorens het parcours wordt opgedraaid. Door de hoge frequentie van wedstrijden de laatste tijd had ik weinig tijd om me goed in dit detail te verdiepen. Toen ik na de start voor de derde keer het punt passeerde waar ik het parcours opmoest wilde de organisatie mij nog een ronde laten lopen. “Ik dacht het niet, ik kan heus wel tot 3 tellen hoor” flitste door mijn hoofd op weg naar die 1:09:59 en ik spurtte de weg toch gewoon in. Na ongeveer 60 meter hoorde ik naast het geroep van de organisatie ook een teamgenoot me met de nodige schuttingtaal terugroepen. Ik besefte dat ik echt fout zat. Gevolg: 26 seconden verlies, weg mooie tijd, erger nog: een doel gemist. “Ik was de weg even kwijt”. Ergo: luister altijd naar vrijwilligers van de organisatie, zeker straks in Eindhoven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten