Tempomaken is mooi!

Afgelopen zaterdagavond bekende mede blogger Corine Spaans dat ze gebrek aan inspiratie had. Vrij vertaald wil ze liever volgende week een blogbericht publiceren waarin ze beschrijft hoe ze brons heeft gewonnen op het NK 10km in Tilburg. Om dat te bewerkstelligen was ze net als vele andere lopers van Eindhoven Atletiek naar Best getogen voor een 10km wedstrijd. Het plan was 5km rustig en daarna 5km hard. De volgorde zou zomaar eens andersom geweest kunnen zijn, maar volgens mij wist ze dat zelf na het startschot ook niet meer zo goed. Anyways, natuurlijk won ze wel weer.

Niet alleen Corine, maar ook mijn teamgenoot Said Hayek zou deze 10 als training richting Tilburg in een dergelijk indeling lopen. Omdat mijn tempohardheid nog verre van ideaal is, was het idee dat Said de eerste 5 in 16:15 zou lopen en ik hem keurig zou volgen. Met de overgebleven taart van mijn verjaardagsfeestje van de dag ervoor nog vers in mijn mik, stoempte ik achter de sierlijke baanatleet aan. Meerdere malen bood hij, met zijn lege Ramadan-maag, zijn diensten tot de finish aan. Mijn met lekkernijen te goed gevulde maag dwong me echter bij het orginele plan te blijven.

De dag erna was het mijn beurt tempo te maken in de 30km marathon voorbereidingsloop bij de snelste groep (marathon in 3uur rond). Waar de eerste 10 gezellig werd gekeuveld, had de laatste 10 toch meer weg van een monoloog van ondergetekende. Na de helden gefeliciteerd te hebben, trok ik mijn wedstrijdschoenen aan om ruim 6km in marathontempo te knallen (ideetje van Luc). Hierin dwaalde mijn gedachten af naar mijn eerste haas-ervaring afgelopen maart in Drunen.

Het was 6 dagen voor mijn CPC en dus zou ik de halve marathon van Drunen als training rustig in ongeveer 1:21 lopen. Maatje Sven, met een PR van 1:23:01 liep ook. Hij had zich zojuist voor de 3e keer voor New-York ingeschreven; was al 2x uitgeloot. Om je te kwalificeren, en dus om alle charlatan-reisorganisaties heen te kunnen, is een tijd van onder de 1:23 benodigd. Tot de 10km lagen we op schema richting Central Park. Anekdotisch genoeg presteerde Sven het om uit de bocht te vliegen en zijn knie dusdanig aan gort te helpen dat je Cees-Rein van den Hoogenband er ’s nachts voor wakker kan maken. Sven zelf wilde uitstappen; Ik riep: “Niet mieten! Rennen! Nog maar 11km naar NY GVD!” Een heroïsche strijd volgde waarbij we bij 20 kilometer precies op schema 1:23rond zaten. Toe we het laatste rechte stuk opkwamen, zag ik de klok en was het duidelijk: Sven had zojuist de snelste kilometer uit zijn leven gelopen waarmee hij uiteindelijk net iets onder de 1:22half over de streep ging. Tjokvol adrenaline omhelsden we elkaar. Tempomaken is mooi!