"En nu?"

Maanden, wat zeg ik jaren hard werken worden op die ene dag beloond. Bij het passeren van de finishlijn giert de endorfine door het lijf. Nee, pijn is niet fijn, maar dit is extreem verslavend zo heb ik zelf ondervonden. Echter, zoals met ieder pepmiddel komt na de kick het beruchte lege gevoel: “En nu?”


Fuck het gezonde voedingspatroon

Omdat aan de wilgen hangen me nog wat vroeg lijkt dus toch de draad maar weer oppakken. Aanvankelijk een aantal weken heerlijk ongedwongen. Fuck het schema. Ik ga lopen wanneer ik wil lopen, waar ik wil, hoe lang ik wil en hoe hard ik wil. Fuck die rompstabiteit. Ik blijf wel op de bank liggen. Fuck dat gezonde voedingspatroon. Als ik meer zin heb in chocolade of drop, dan plunder ik de voorraadkast of race ik naar de supermarkt. Idem voor Japanse-mix en chocolade-pepernoten. Wat een briljante uitvinding zijn die dingen trouwens. Koffie, ja dat wil ik ook, met sloten tegelijk.

Dan begint zo zachtjes aan de schema-loze calorie-rijke leven me de keel uit te hangen. Het beruchte het lege gevoel: “En nu?”

Urenlang dwaal ik over het internet me verliezend in hardloopagenda’s en sites van hardloopwedstrijden. Eerst worden de hoofddoelen als piketpaaltjes geslagen. Vervolgens komen daar tussenin andere wedstrijden als tussendoelen te staan. Hup, nog wat kleine optionele wedstrijdjes er tussendoor en het resultaat mag er zijn. Een mooi gebalanceerd programma voor het komende jaar. Maar belangrijker nog, een motivatie om weer aan de slag te gaan.



Video: 5 weken na de Marathon

Kneiterharde looptrainen volgens schema, rompstabiliteit gewoon omdat het moet, gezond eten, voldoende rusten, vlammen in wedstrijden, soms teleurstellend langzaam, soms boven verwachting hard. Hoe mooi kan het zijn. Op naar een nieuwe finish-lijn; Ik heb er weer zin in!