Omdat de uitputtingsslag van het bikkelweekendje Krotwaar 6 weken geleden zeerzeker niet het gewenste effect heeft gehad, had ik mijn 2e lange weekend richting de marathon van Eindhoven een iets andere invulling gegeven. Ditmaal ging de reis naar Talinn (Estland), of all places. Dit omdat 5 van mijn vrienden hadden gehoord dat de alcoholische versnaperingen daar goed en goedkoop en de (Scandinavische) vrouwen in overvloed aanwezig zouden zijn. Uiteraard zou dit proefondervindelijk vastgesteld moeten worden op tijdstippen dat ‘de marathonloper’ van het stel normaliter letterlijk aan het dromen is van prachtige marathon PR’s.
Terug naar wat er hardlooptechnisch allemaal gebeurd is na dat Krotwaariaanse weekend. Omdat ik met te weinig rust het weekend had doorgemaakt raakte ik overbelast, waardoor ik 2 weken later genoodzaakt was om een rustweek in te lassen. Goed en wel daarvan hersteld begon mijn rechter knie op te spelen. Na hiervoor meerdere malen flink onder handen te zijn genomen door mijn osteopaat (Lees: fysiotherapeut in het kwadraat) en nieuwe schoenen te zijn gaan gebruiken, kon ik dan eindelijk echt gaan beginnen aan mijn eerste lange duurloop. Gelukkig werd deze zomer met tropische temperaturen onderbroken door miezer regen. (Eigenlijk is alles boven de 12 graden me al te warm). Uiteraard werd tijdens het lopen het weer steeds slechter en kon ik me steeds beter identificeren met Pieter van den Hoogenband. Enig verschil is dat mijn 2-uur durende waterballet direct resulteerde in een zware verkoudheid. Weer een trainingsweek weg.
In de aanloop naar Tallinn had ik een aantal dagen vrij kunnen nemen van mijn werk om kilometers te maken en te rusten. Kilometers maken zou in Tallinn wel lukken, maar rusten? Mijn donkerbruine vermoeden kwam uit: mijn vrienden waagden een poging om in drie dagen tijd het bruto binnenlands product van Estland te verdubbelen. Omdat de marathon in feite fulltime op mijn netvlies staat wist ik de schade (Lees: het aantal biertjes) te beperken door hoofdzakelijk water te drinken. Als verwacht ging dit wel door tot diep in de vroege morgen. Voeg daar het overdag draaien van wat kilometers aan toe en het tweede bikkelweekend was een feit.
Zondagavond, net weer thuisgekomen, ben ik meteen aan mijn lange duurloop begonnen. “Jij bent gek man!” hoor ik mijn vrienden nog zeggen op het vliegveld in Helsinki toen ik ze over mijn geplande avondactiviteit vertelde. Tijdens die duurloop dacht ik er nog eens over na: ben ik dan echt zo gek? Nee, ik ben bedreven bezig met het halen van mijn volgende doel. Maar als amateur mijn sociale leven laten schieten, dat zou pas gek zijn.
Zo, dan ben ik de eerste die reageert!
BeantwoordenVerwijderen