040 Run: Harm's Eindhovense Gedachtespinsels: Voor één dag BE-er

Mooi idee, de organisatie van jouw marathon gaat je in je voorbereiding naar jouw belangrijkste wedstrijd volgen. “Gaan we doen. Kom maar met die camera,” antwoordde ik.

Omroep Brabant live in de stad

Daarbij realiseerde ik me niet dat dit wel 'enige druk' met zich mee zou kunnen brengen. Afgelopen weken kreeg ik al blaren op mijn tong van het temperen van de verwachtingen. Nee, geen sub-2:20, maar 2:21 is reëel. Nu nog ff doen dus. "Damn, wat doet die camera hier nu al 10 minuten naast me?" Ik hoor een voor mij onbekende toeschouwer roepen: “Kom op Harm, Mister-040, houd de eer van Eindhoven hoog!” Oh ja, voor één dag ben ik een BE-er: een Bekende Eindhovenaar. Dus toch wel enige druk.

Nog vier dagen tot mijn marathon. De weersvoorspellingen vallen tegen: ik vrees de Westenwind en de voorspelde forse regenbuien. Op drie dagen begin ik mezelf te vergiftigen met Carboloader drank. Ook is er een persconferentie waar de ondergetekende sportliefhebber zelf ineens aan de tand gevoeld wordt. Op vrijdag belt een lokaal radiostation om te informeren naar mijn ontbijt. Op zaterdag train ik voor het laatst, prepareer ik mijn drankflesjes en moet het startnummer bij de Technical Meeting in het Atletenhotel opgehaald worden.

Met Superhaas 'Manu'

Tevens zal daar een reflectiehesje voor mijn vriendin klaar liggen. Vooraf heb ik bedongen dat mijn lief officieel mag meefietsen voor mijn drinken en voor inhoudelijke coaching. Het hesje laat uiteindelijk tot twee minuten voor de start op zich wachten. Wel fetteert de organisatie me met superhaas Emmanuel Biwott (62 minuten op de Halve). Het toeval wil dat ik hem in Voorthuizen dit jaar in een 500-meter lange eindsprint genadeloos afmaakte (Eufemisme natuurlijk). Emmanuel kan er nog om lachen en dus gaat hij me helpen.

Vanochtend was er ineens superweer. Geen regen, zelfs wat zon en een lage temperatuur. Getooid met neuspleister (ivm lichte verkoudheid), armstukken, handschoenen en een zonnebril begon het feest dus om 10:00 uur. Anderhalf uur later begonnen mijn dijbenen een partij te protesteren. “Vriend, hou daar eens mee op, ga eens wandelen,” voelde ik die dijen schreeuwen. Gelukkig sleurde Emmanuel me erdoor heen en herpakte ik me. Vervolgens coachte mijn vriendin me strak tot 41-km en leek mijn gewenste 2:21 in the pocket.

Vreugedekreet (foto: Martijn de Bie)

De laatste kilometer moest ik alleen lopen en ging zij alvast binnendoor naar de finish. Op het Stratumseind kwam de pijn ineens terug, werden de benen stram, en stond de wind vol in mijn gezicht. Mijn brein was echter te poreus om te beseffen dat ik nog wel een beetje moest doorlopen voor die streeftijd. Nooit eerder was mijn laatste kilometer ook mijn traagste, maar ook was nooit eerder mijn eindtijd zo snel.

Een PR in de gewenste tijd en eerste Nederlander in mijn marathon. Voor één dag ben ik een Bekende Eindhovenaar. En ik ben er trots op!

Bijhorende Video's: