Run The City ……en raak geïnspireerd

In de zomer van 2005, net gevangen door het marathonvirus, draaide ik mijn eerste rondjes in Central Park. Mijn blogje over deze studie-trip droeg toentertijd de titel “Van Tongelre naar Times Square”.  Een mooie alliteratie. Alleen is Times Square, het befaamde plein met felverlichte gevels waar de Lichtstad jaloers op mag zijn, normaliter niet te belopen. Alle hardlooproutes in de parken ken ik inmiddels wel, de bruggen heb ik ook allemaal weleens beklommen, maar hardlopen over dat verfomfaaide Times Square, dat moest toch nog ooit gedaan worden. Afgelopen zondag was het zover: Run The City.

Na Schoorl ging het eigenlijk alleen maar slechter: de rugklachten verminderden niet en een griep-achtig-iets elimineerde de ingezette stijgende lijn. Rondjes-72 werden een uitputtingsslag en dus kon er een streep door mijn eerste grote wedstrijd van maart: de CPC. De plaatsvervangende training ging ook al niet denderend. Nee, een 1:07 of sneller zou er in New York zeker niet inzitten, en dus opteerde ik voor een vette duurloop van 21km dwars door The City.

Als je voor het eerst in New York komt (en dat kwam mijn vriendin) en je wilt alles zien, heb je zeker wel een week nodig. De Subway Map wordt jouw beste vriend, maar ook je voetzolen moeten het ontgelden door het vele wandelen. Tel daar een jetlag en voeding met standaard een dubieus hoog calorie- en vetgehalte bij op, en het laatste restje wedstrijdmodus is ook verdwenen.

Totdat we op zaterdagochtend tijdens het loslopen in Central Park stomtoevallig Hilda Kibet tegen kwamen. Uiteraard kennen wij haar beter dan zij ons kent, maar toch. Hilda vertelde dat ze met de kopgroep op 1:08 weg zou gaan, waarop ik toegaf dat dat toch te snel was voor mijn geplande trainingsloop. Voor mijn vriendin werkte de ontmoeting dusdanig inspirerend dat het ondanks haar blessure toch al een beetje begon te kriebelen. Uiteraard werd ik meegesleurd in die modus.

Run The City: inspiratie

Vlak voor de start kon ik eenvoudig achter het wereld-top eliteveld aansluiten (schuin achter Dathan Ritzenheim, te cool). Toevalligerwijs bleek Hilda naast me te staan en dus besloot ik impulsief om maar met haar mee te lopen. Bij 5km liet ik Hilda (en ook Kara Goucher, ook cool) gaan en heb ik superrelaxed uitgelopen naar een eindtijd van 1:11. Bij de finish werd het helemaal cool toen ik Meb Keflezighi tegen kwam en even met hem gepraat heb, oa over zijn inspirerende biografie die ik vorig jaar heb gelezen. Ook mijn vriendin haalde keurig en onverwacht snel de finish, wat de dag helemaal completeerde. --- Inspiratie genoeg dus, nu nog ouderwets hard hardlopen.