Als aftrap richting de najaarsmarathons zoals ‘mijn Eindhoven’ had Luc een trainingsweekend in de Luxemburgse heuvels ingepland. In totaal 10 lopers van marathonnivea 2:20-2:45 goed voor 150 marathons aan ervaring lieten vrijdagochtend even hun dagelijkse beslommeringen voor wat ze waren om drie dagen maar met één ding bezig te zijn: bikkelen als een echte prof.
Omdat de pittige donderdagavondtraining nog in de benen zat, was het idee vrijdag enkel even rustig los te lopen over wat onverharde heuvelachtige wandelpaden. De pak-hem-beet 20x dat Luc hier eerder had gelopen bleken een garantie voor een route met onverwachte 180 graden keerpunten vanwege 70-meter diepe ravijnen en de nodige brandnetels op de paden die toch geen paden bleken te zijn. Dit mocht de pret niet drukken; sterker nog: het nodige testosteron voerde het tempo alleen maar op. Voordat het echt uit de hand liep wezen de gebroeders Garmin&Polar ons de weg weer terug naar het verblijf.
Bikkelen als een prof impliceert ook dat ’s avonds het Keniaans hardloopvoer ugali werd voorgeschoteld. Dat topsport bedrijven afzien is bleek maar weer: iedereen presteerde het om zeker 3 happen naar binnen te werken. De enige activiteit naast eten en lopen is in dit soort weekenden het praten over hardlopen (Lees: sterke verhalen die met een zoutmijn genomen moeten worden). Onderwerpen schieten sneller dan Usain Bolt kan bijhouden op en neer van de Coolsingel naar First Avenue. Van 800-jes op de baan naar 100km-wedstrijden. Van de nieuwste wedstrijdschoen naar de pedicure van loper R. (omwille van Privacy naam weggelaten). Van het ideale laatste avondmaal en ontbijt, via flatulentie en al wat meer naar het aantal biertjes voor je van de kaart bent. Van inschrijfgelden naar startvergoedingen. Van Haile naar de 7-voudig Nederlands kampioen.
Terug naar het echte bikkelen: op zaterdagochtend tegen een onverhard bergpad met een gemiddeld stijgingspercentage van 14% op knallen. Om niet alleen de kuiten te laten bijten in de verzuring, was het interval-training zodat ook de dijen bij het dalen de nodige mokerslagen te verduren kregen. Gelukkig was er ’s middags weer een mooie hersteltraining gepland die geheel volgens de op vrijdag gestarte traditie weer veel te hard ging. Op de zondag na de nodige aanstellerij (“spierpijn, blaren, oude blessures, het regent”) gestart met de laatste 37 kilometer (Niet eens 42, wat een laffe bedoeling). Om het toch iets meer geschikt te maken voor bikkels waren de mooie vlakke stukken er tussenuit gelaten. Als toetje waren de laatste 5 kilometer heerlijk klimmen met een Alpe d´Huez steilheid om jezelf compleet de vernieling in te lopen. Een beetje dood maar voldaan is het aftellen weer begonnen. Iets minder dan 13 weken, dan ga ik mezelf de laatste 5 weer compleet de vernieling in lopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten