London Calling

Afgelopen weekend rende ik in Zweden onder een flets zonnetje langs het Olympisch Stadion van Stockholm. Alweer 100 jaar geleden vonden in dit uit rode bakstenen opgetrokken stadion de Olympische spelen plaats. Pierre de Coubertin had indertijd weliswaar wel een marathon in de programmering opgenomen, maar naslag leert dat deze ongeveer 2 kilometer korter was dan de 42,195km zoals we die nu kennen. Overigens is die exacte afstand al wel in 1908 ingesteld bij de Spelen in, jawel, Londen. Anno 2012 is London Calling, ook voor de marathonlopers.

Stockholmse Metro 100 jaar na dato

April 2012, het is voorjaar. Steevast een paar weken op zondagochtend voor de tv een voorjaarsmarthon kijken. Daarna  zelf even trainen en vervolgens vlug terug naar mijn bank voor een mooie Wielerklassieker. Voor de meeste renners ligt een ticket naar Olympische spelen klaar, ook voor de Nederlanders. Een hagelschot van een Nederlandse afvaardiging moet toch wel minimaal één top-8 plekje opleveren luidt de redenering. Een enkeling gaat voor de overwinning, maar voor de meesten is het een koers uit zo velen. Hooguit even wennen aan die nationale koerstruien.

In schril contrast met deze instelling staat het wedstrijdschema van de marathonloper. Op zijn schema  schitteren wedstrijden in afwezigheid. Het doel is een ultiem piekmoment waarin een seizoen van lang hard trainen samenkomt. Volgens de wetten van de marathon is dit Olympische moment in augustus in zijn geheel niet te combineren met een additioneel piekmoment 4 maanden eerder. Toch meende de Keniaanse Atletiekunie deze lakmoesproef op te moeten opstellen. Zowel de Wereldrecordhouder (Makau) als ’s-Werelds snelste Marathonloper (Mutai) faalden voor de twijfelachtige proef. Althans, zij besloten zichzelf niet stuk te lopen 4 maanden voor de piek van hun prestatiecurve.  Zij volgden de wetten van de marathon dus op. Deze verstandige beslissingen zijn afgestraft met het niet-selecteren voor London.

Augustus 2012

Op 12 Augustus 2012 ben ik ook niet in Londen. Nee, de Olympische marathon zal ik op de tv kijken vanuit mijn zelf belegde trainingskamp op weg naar een mooie najaarsmarathon. Ongetwijfeld ben ik dus in goed fictief gezelschap van vele marathonlopers die wèl Londen hoorde Callen, maar er nooit kwamen. De uitbetaling zal geschieden tijdens dat ene piekmoment in het najaar, wanneer Londen enkel nog een vage herinnering is. Een PR voor de Eindhovense Marathonloper en een Wereldrecord voor Makau of Mutai lijken me mooie beloningen voor het opvolgen van de wetten van de marathon.