Oud en Nieuw: terug- en vooruit kijken

Vrij snel na mijn licht tegenvallende marathon in Eindhoven (waar ik wel 1e Eindhovenaar werd, zie foto) besloot ik in overleg met Luc om de Krotwariaanse methodiek tijdelijk weer in te ruilen voor de oude vertrouwde Harmiaanse: lekker 3 maanden free-wheelen richting de volgende marathon, om zo mentaal en geestelijk uitgerust te zijn. Dit mede omdat uit mijn huidige basisniveau in duurvermogen dat marathon-PR sowieso nog wel een stukje scherper kan.

Na 5 weken van neus-peuteren, New-Yorkse Muffins eten, koffie drinken en de marathon als toeschouwer beleven, werd het weer tijd om het voorjaarsdoel van 2010 hard te maken. Ik wil mijn lijstje met grote stadsmarathons uitbreiden en daarom zal ik 25 april deelnemen aan de Marathon van Londen. Niet via een Nederlandse reisorganisatie voor een woekertarief, maar als deelnemer aan het Brits marathonkampioenschap voor de Londense vereniging de Belgrave Harriers. (Hoe cool is dat?!) Om de planning verder te optimaliseren heb ik en passant in maart tijdens de trainingspiek een 2-weken durend trainingskamp gepland voor de broodnodige kilometers, rust (en zon;).

Als tussendoel leek Egmond me wel aardig. Door het parcours een tijd die je weinig zegt, maar in ieder geval wel afdoende om de basisconditie op peil te krijgen. Bovendien zou ik na Egmond nog 2 weken volle bak kunnen rusten zodat ik uitgerust aan de 13 weken kan beginnen. ‘Zou’ omdat ik na de 5 tropenweken toch weer iets te enthousiast te snel te veel ben gaan trainen en daarmee een overbelaste voet opliep. Weg Egmond. In plaats daarvan was ik 2 weken geleden al blij met tempo’s 3:38/km (en dat dan maximaal 7 minuten).

Gisteren stond de 10 km van de Oudejaarsloop in Hilvarenbeek dan ook niet in het teken van een mogelijke overwinning. Neen, 10 km onder de 35 min was mijn doel omdat 3:30/km al weer ergens op begint te lijken. Bij de start kon ik me toch niet beheersen en vloog achter de koploper aan. Na een meter of 600 besefte ik dat zijn tempo van 3:05/km ook gekkenwerk voor mij was en besloot ik me terug te laten zakken tot teamgenoot Fons en de eerste 5 in 3:25/km te volbrengen (zie foto). Bij het 5 km-punt ben ik tevreden gestopt. Na 15 seconden te hebben stilgestaan, ondertussen pratend met de verbaasde lokale organisatie, ben ik mijn andere teamgenoot Bram gaan hazen naar een tijd van onder de 35 min. Hij hikte al heel lang tegen deze grens aan terwijl hij op trainingen de indruk wekt toch echt een loper te zijn de een marathon zeker onder de 2:40 kan volbrengen. Uiteraard liep Bram zijn verlangde PR en kan ik terugkijken op een geslaagde dag en nog belangrijker: een geslaagd jaar. Ik ben benieuwd of 2010 me weer 7 PR’s gaat brengen?