“Hé Harm, nou leer je wat echt crossen is!”

Na 20 marathons is het dan toch echt tijd geworden om maar eens gedegen aan mijn snelheid te gaan werken en dus de voorjaarsmarathon over te slaan. Het idee is simpel: in de winter crossen, met als eerste piekmoment het NK eind februari. Slechts 5 weken na ‘mijn Eindhoven’ trok ik twee weken geleden voor het eerst in mijn leven spikes aan. Niet dat een overwinning bij de MolenvenCross in Helmond nou bovenaan mijn verlanglijst stond, maar wel ‘fatsoenlijk meelopen met de grote jongens’ in de Tilburgse Warandeloop 2 weken later (vandaag dus).

Die cross in Helmond ontaarde in een heus waterballet wat ik nipt wist te winnen voor een drietal Duitse baanatleten. ‘Anders, maar wel leuk’ was de hoofdconclusie. Vorige week stond trainingscross nummer 2 in Veldhoven op het programma. Ditmaal was het de Meester zelf die 9km lang op mijn hielen zat. Leuke trainingen, maar zeker nog geen garantie voor een fatsoenlijke Warandeloop.

Hoofdorganisator/Speaker Frans Heffels waarschuwde me vooraf nog niet te hard te starten. De rustige start bleek toch niet zo handig, want ik kwam ingesloten te zitten en stond in twee bochten letterlijk geparkeerd. Tijdens het lopen bemerkte ik dat ik op de heuveltjes zoals de beruchte Berenkuil iedere keer inliep op andere lopers, maar juist bij de snelle vlakke stukken er genadeloos vanaf gelopen werd. Toegegeven, snoeiharde sterftrainingen hebben op mijn schema de afgelopen weken nog geschitterd in afwezigheid. Illustratief was het moment waarop iemand in het publiek riep: “Hé Harm, nou leer je wat echt crossen is!” Zonder moeite kon ik de olijke aanmoediging beantwoorden met een lach en een opgestoken duim. Harder konden de benen echter niet.

Eind februari heb ik deze leerervaring opgenomen, zijn de echte sterftrainingen afgewerkt, en moet ik toch echt beter kunnen dan 25e Nederlander.