Zowel de benen als het hoofd wilden niet

“Als je je doelen haalt heb je de lat te laag gelegd” fluisteren Acda en de Munnik me geregeld via mijn iPod in. Vandaag heb ik geconcludeerd dat de lat met 2:24:59 te hoog ligt bij 13 weken trainen met een weekgemiddelde van slechts 95km. Achteraf zat er met een langzamere doorkomst halverwege (nu 1:12 rond) een 2:26 in, but that’s it.

Was ik voorbereid op het lopen van een geen-meter-vlak parcours, was mijn verkoudheid helemaal verdwenen, was het weer niet zo vreemd vandaag, was er niet slechts per 8km (5 mile) een sportdrankpost, en was de afgelopen 5 weken mijn nachtrust/gemoedstoestand niet negatief beïnvloed door mijn stukgelopen relatie, dan had er misschien zelfs een hoge 2:25 in gezeten. Maar heel eerlijk, niet sneller, en dus lag de lat met 2:24 te hoog.

Toch ben ik blij en trots dat ik nu ook de Marathon Major London aan mijn lijstje toe mag voegen; in dit geval met een aardige 2:29 (55e plek). Het begon afgelopen week met de beruchte aswolk waardoor ik bijna met de ferry in plaats van met de Ierse prijsvechter moest afreizen. Vervolgens werd voorspeld dat deze 30e uitvoering de warmste uitvoering zou worden op het beruchte voorjaar van 2007 na. Bij het loslopen gisteren was het zo warm dat een bezoekje aan de lokale hairdresser me wel een goede leek. Amper 4 uur na grondig bewerkt te zijn door een tondeuse, werd de weersverwachting voor vandaag ineens aangepast: “Cloudy, showers, sunshine, hot, humid, actually we don’t know because this is the UK.”

Vanochtend ging het een uur voor de start dus ineens gieten waarmee mijn warming-up zowaar in een cooling-down veranderde. Toegegeven, de weermannen hadden het bij het rechte eind met hun versnipperde voorspelling. Gooide ik tijdens de race wat water uit een flesje over mijn hoofd en polsen (Londen heeft geen sponzen) tegen de hitte, begon het ineens te miezeren en had ik het weer snoeikoud. Vreemd weer dus. Wat betreft de experience: 42km lang rijen die enthousiast applaudisserend publiek; en dan langs de befaamde highlights als de Big Ben. Ook dat is marathonlopen, and I love it.

Maar goed, de race begon vrij hard omdat het eerste deel sterk dalend is. Na wat rondvraag kwam ik tot de conclusie dat er een groep voor me op 1:10 halverwege en achter me één op 1:13 liep en zo besloot ik dat mijn race solo zou gaan verlopen. De eerste 15km gingen eenvoudig genietend van het publiek zonder het laten van ook maar één zweetdruppel. Enkel de eerste kilometer had ik gevoeld wat bij 18km terugkwam: de aanhechtingen van mijn bilspieren. Vanaf dat moment had ik moeite om nog kilometers van 3:25 te produceren. De trendlijn daalde en bij 30km kwam ik op dezelfde tijd door als tijdens mijn PR-race. Belangrijk verschil, toen wilde ik voor het goede doel in mijn eigen stad koste wat het kost in ieder geval een PR lopen. Vandaag ging ik voor 2:24, maar zat ik inmiddels op 2:27.

Als ik was gaan pushen had er een PR in gezeten, maar bleef dat waarschijnlijk wel in dezelfde minutengrens, wat me op dat moment geen k#t interesseerde. Mentaal ben ik gewoon niet 100% momenteel. Achteraf schijn je spijt van te krijgen van niet tot het gaatje gaan, maar die ervaring moet me nu dus nog gaan ontvallen.

Zoals Churandi Martina als een wijs sprak: “Om te kunnen winnen moet je weten wat verliezen is.” Vandaag ben ik het in mijn 11e marathon te weten gekomen, en ik ben er blij mee.