Ik Ben Hardloper

De 10km onder de 30 lopen, of de Halve in de 1:06, of de Hele onder de 2:20. Nog maar een paar jaar geleden leken me dergelijke tijden enkel voorbehouden aan ‘echte hardlopers’. En dat terwijl ik toch al weleens een regionaal wedstrijdje had gewonnen.

Twee weken geleden deed ik voor het eerst mee aan het NK 10km. Braaf had ik me ingeschreven via Internet en 11 Euro overgemaakt. Daags voor de wedstrijd bleek ik een startnummer in de 100 te hebben. Blijkbaar had ik met een richttijd van 30:59 een email moeten sturen, zodat ik een laag startnummer, misschien wel wat startgeld, maar nog veel belangrijker, toegang tot de voorste startrijen zou hebben. Waar mijn trainingsgenoten Luc, Tim en Oscar tot 3 minuten voor het startschot nog sprintjes konden trekken, was ik al 20 minuten bezig met mijn ongeplande cooling-down. Daardoor was de openingskilometer van 2:54 iets te enthousiast en moest ik er na 2 kilometer al af. Het magere PR van 31:22 was een schrale troost.

De dag na Tilburg begon mijn heftige trainingsweek met 28km loslopen. Uiteindelijk tikte ik in één week 165km weg over slechts 6 trainingen. De laatste 42 waren de mooiste: de Meerssen marathon. Aanvankelijk was het plan vlak in D1 naar 2:59 te lopen. Samen met ploeggenoten Bram en Marco aangevuld met de Meerssen Master Jo Schoonbroodt, gingen de eerste 8km druk ouwehoerend volgens dit scenario.

Bij de steile klim die toen volgde versnelde Bram en ik onbewust waarna we onze weg door de Limburgse heuvels met zijn tweeën vervolgden. Gaandeweg raapten we meer lopers op, versnelden we ook steeds meer en klommen we op naar de 5e/6e plek met nog 1,5 kilometer te gaan. In de verte liep de compleet stukzittende Belg Frederic Collignon op de 4e plek. Met een turbo-sprint bergafwaarts wisten we hem nog te verschalken en renden we de laatste 200 meter hand in hand naar een mooie 2:43. Logischerwijs was het herstel wat moeizamer dan bij een 2:59, en dus kneep ik hem voor de Halve Marathon van Deurne. Temeer omdat ik al een week of 6 loop te tobben met een scheefstaande heup (ja dat kan ja). Gegeven het belabberde stratenparcours inclusief drie 180-graden bochten (wie verzint zoiets), en de harde wind leek me 1:06 iets te prestigieus. Na een paar kilometer moest mijn enige achtervolger al lossen. Tering, ik draaide als een tierelier en liep en passant 4 seconden van mijn Tilburgse 10km-PR af. Vanaf een kilometer of 15 kreeg ik het zwaar, haalde mijn Tsjechische achtervolger me bij 18km weer bij, liet hij mij nog het vuile werk tegen de wind in opknappen, om op 19,5km bij me weg te lopen. Niet boeiend, mijn geplande 1:07:35 werd een feit.

Nee, ik ben er nog niet, maar de supertijden waar ik eerst alleen over droomde lijken inmiddels best realistisch. Sinds gisteren mag ik het zeggen: "Ik ben hardloper."