The Flying Dutchman (San-Francisco)

Yes! De marathonvoorbereiding van 13 weken is dan weer begonnen. Heerlijk toewerken naar die ene dag waarop het moet gaan gebeuren. Over 11 weken op 10-10-2010 moet het dus gebeuren, zeker nog niet vandaag. Ergens dit jaar bedacht ik dat het wel aardig is als ‘Eindhoven’ ook meteen mijn 10e van dit jaar is. Niet dat je er ook maar iets aan hebt, maar toch. Op weg daar naartoe is de 8e er eentje geworden die vooraf in de categorie ‘Lumineuze ideeën’ geplaatst diende te worden.

Voor mijn werkgever Accenture moest ik deze zomer nog een weekje op training in Chicago. In 2007 combineerde ik een vergelijkbare training met de NYC marathon, ditmaal met San Francisco. Aangezien vakantiedagen schaars zijn, heb ik gisteren: elf uur opgevouwen gezeten in een blauwe vogel, vlug mijn startnummer opgehaald en ingecheckt in het dure Hilton wat de organisatie voor me had geregeld. Jetlag-technisch kwam het best aardig uit dat ze hier de 24.000 lopers wegschieten op het achterlijk vroege tijdstip van 5:30 uur, 14:30 Nederlandse tijd dus. Dat hotel had ik te danken aan het feit dat geen enkele prof zich aan deze heuvelmarathon waagt.

Inderdaad, de slogan ‘The marathon that even marathoners fear’ is niet geheel onterecht. De eerste 7km waren heerlijk vlak en deden met de forse wind best ‘Nederlands’ aan. (Stiekem liep ik net zoals in Graubuenden na een paar km zelfs alweer solo op kop). De twee lopers waarmee ik uiteindelijk tm kilometer 9 samen liep hadden lage 2:20-ers in gedachten, dus besloot ik de gaskraan dicht te draaien. Dit mede omdat de eerste muur op het parcours inmiddels was gepasseerd, (deze zeker niet zou misstaan in een één of andere dubieuze Zwitserse bergmarathon) en er nog een aantal zouden volgen.

Genietend van de opkomende zon, de Golden Gate Bridge, en de ontelbare "Looking good"-aanmoedigingskreten van tegemoetkomende langzamere lopers, vrijwilligers, verkeersregelaars en agenten stiefelde ik 10 harslagen onder mijn marathonhartslag verder. De lage 1:13 halverwege deed me realiseren dat hier zomaar een aardige tijd neergezet kon worden zonder mezelf kapot te lopen. En zo ging het ook: er kwam geen klap, ik liep gewoon een lekkere lange duurloop zoals ik wel vaker op zondagochtend doe. Enkel de stukjes dalen met een steilheid waar ze zelfs in Nijmegen bang voor zijn waren belastend door het ‘afremmend dalen’. Deze trage techniek (3:25/km) was noodzakelijk omdat vanaf 30 km het veel snellere naar beneden storten me ongetwijfeld een retourtje tandarts zou opleveren.

Doordat het omrekenen van miles naar kilometers me niet overal goed was afgegaan was ik met 2:29:23 nog wat sneller dan gepland. De 8e marathon werd daarmee de snelste van het jaar, en achteraf had een PR er zeker in gezeten. Lekker belangrijk, een veel forser PR komt over 11 weken wel wanneer mijn echte marathon gelopen gaat worden, nietwaar?!

Results: 1.) Keith Bechtol(USA) 2:23:28 ; 2.) Michael Wardian(USA) 2:25:21 ; 3.) Harm Sengers(NED) 2:29:23