Niet te gek doen

Hangen ze al aan het elastiek? Daar komt de eerste drankpost, eens kijken of die twee gasten opletten. Haha, dacht ik al, niet dus. Het gaatje is misschien tien meter, meer niet. Bocht naar rechts en de gaskraan ff vol open. Halverwege hoor ik de Veldhovense speaker zeggen dat ik een paar honderd meter voorsprong heb. Tijd voor the safe mode: terugschakelen, niet forceren, toch een overwinning en bovendien best een aardige tijd. Niet te gek doen Harm.

De vooravond. "Ben je zenuwachtig?" vraagt Luc. "Eigenlijk ben ik niet zo met morgen bezig. Heel gek wel, al ruim een jaar staat het Nederlands Record op de 50 op mijn whishlist, maar de laatste weken is mijn hoofd vooral in Eindhoven." Ik schrik als ik het mezelf hoor zeggen. Immers, twee jaar geleden maakte ik diezelfde 'fout' en miste het record op een paar seconden. Bedankt voor de wake-up call. Morgen weliswaar op reserve, maar toch zeker onder de drie uur. En terug is de focus.

Trainingspartner Ton maant me na een paar kilometer iets rustiger aan te doen. Het plan was de eerste 30 samen te lopen. Stond alleen niets  over vijf man extra die in de parade mee zouden lopen. For some reason heb ik even geen zin in deze carnaval. Even een tikje opschakelen. Kaf en koren zeg maar. Alleen die Duitser blijft volgen. Een schuldgevoel bekruipt me maar Ton zal het wel begrijpen. Nog even een hartslag check; nee ik doe niks geks. Is dit de beloning voor al die maanden trainingen? Strava Rocks.

De vriend (Foto: Jan Schellekens)

Halverwege. Terwijl ik wéér tegen de wind in beuk, trapt de Duitser voor de 25e keer op mijn hakken. Onderwijl negeert hij stoïcijns alle kansen de kop te pakken. "Hij zou ook eens overnemen. Nu is het mooi geweest. Ik ben Gekke Henkie niet. Nou ben ik er echt klaar mee." Ik stap opzij en laat het tempo echt vieren zodat hij op kop moet. Waaaaat! Hij gaat stilstaan; Een onvervalste sur place. In woede sprint ik vloekend weg; de wieltjeszuiger gaat weer achter me aan. "Ik ga nog liever dood dan dat jij hier vandaag wint, vriend."

Na 30 laat ik het tempo wat zakken. Die klojo neemt toch niet over. Bovendien zit ik inmiddels vijf minuten voor op schema sub-3. Niet forceren Harm, alles onder controle. Bij de verzorgingspost moedigt het Nederlands begeleidingsteam me aan, idem dito de Duitse begeleiders hun landgenoot. Niet veel later hoor ik ineens zijn voetstappen niet meer. Uit mijn ooghoek zie ik een gaatje van een paar meter. BAM! Gaskraan open en gaan met die banaan. Een kilometer later een enorme voorsprong, hij is gebroken; Hè hè.

Deze is binnen (Foto: Jan Schellekens)

De laatste tien weer tijd voor the safe mode: terugschakelen, niet forceren en alvast een beetje genieten. Bij het passeren van de Duitse verzorgingspost beteuterde gezichten: Priceless. Toeschouwers die me voor de vijfde maal aanmoedigen krijgen een bedankje. De Groninger met het PSV shirt is inmiddels mijn beste maat. Laatste high fives voor Luc (nog bezig aan zijn 100) en Ton (uitgestapt na 30) en op naar de finish. Een Nederlands record, of Besttijd of whatever. Anyway, deze is binnen, zonder al te gek te doen.