Klaar

"Raar verhaal Harm. Dus jij, Mister 040, mijn collega, gaat in Berlijn onder de 2:20 lopen en dan is het klaar. Dat moet je toch gewoon in Eindhoven doen man. Nou, ik zal nog eens voor je supporteren. En in de kroeg schep ik nota bene altijd op dat ik jou ken, en wat krijg ik er nu voor terug? Jongen, loop toch gewoon hier. Lekker vanaf de Mathildelaan starten, voor de deur bij dat supervette huis van je. Wie heeft dat nou? Ik zou het wel weten. Ik zal nog eens koffie voor je halen. Harm jongen, dat kan toch niet!"

Hij had gelijk en ik wist het. In De Droom rende ik al 100 keer over de Eindhovense Vestdijk naar de finish, geen Berlijnse Brandenburger Tor te bekennen. 

De nieuwe Burgemeester schudt me stevig de hand. De slechte grap spreek ik maar niet uit:

"Jij mag dan wel die ketting om hebben, maar met dit startnummer ben ik vandaag hier de Koning hè."

De TV verslaggever hoort me brabbelen over tempomakers en het cliché dat de benen het toch zelf moeten doen. De Eindhovense DJ La Fuente klapt er nog maar een beat in. Lee Towers eat your heart out. Trainingsmaat Ton nog een handje op de startstreep. Kak, met al dat geouwehoer vergeten nog een keer te pissen. Fuck it, nog 3 minuten en dus hop, ff over het hek klimmen. Hier kan dat, of althans, ik doe het gewoon.

De eerste kilometers per plukje publiek altijd een lolbroek met dezelfde kutgrappen:

 "Jullie zijn er bijna!"
"Nog maar een klein stukje!"

(Ooit rende ik 's avonds door Tongelre en riep een Turkse tiener de wèl originele grap: 

"Ik steel voor jou een fiets!" 

Althans, ik heb het er altijd op gehouden dat het als grap bedoeld was.)

Het gaat uitstekend. De Eindhovenaar moedigt hartstochtelijk aan. Alleen moeten die handschoenen uit. Ik wil de coachingstips op mijn hand lezen:

• Rechte lijn lopen
• Schouders ontspannen
• Ellebogen naar achteren

Fuck! Het tabelletje met kilometer-doorkomstrijden heeft alleen 25, 30 en 40. Blijkbaar 35 vergeten. Oh ja, ik was vanochtend afgeleid door Max Verstappen die net een podiumplek aan het halen was. Nou ja, ik reken het bij 35 wel uit m'n hoofd uit.

Op 25 precies één minuut voorsprong op het vlakke schema. Traditiegetrouw hier op vaste punten wat collega's. De ASML Directeur:

"Vandaag gaat het je lukken Harm!"

Zegt hij anders nooit, dus hij zou weleens gelijk kunnen hebben.

Het begint pijn te doen. Als een echte handlezer nog een blik op de coachingstips om zo de toekomst te kunnen voorspellen. Het tempo maar blijven monitoren op de GPS; nu betrouwbaarder dan het gevoel. Iedere kilometer slinkt de marge iets, maar het blijft acceptabel. Die grijze massa draait op volle toeren.

Fucking Max Verstappen, 35 en het hoofdrekenen lukt me toch niet meer goed. Knuppel die ik ben. En mijn linker voet begint te slapen; Nog nooit meegemaakt. Dat hele linker been is er wel een beetje klaar mee trouwens. Kak, zal je zien, ga ik het uiteindelijk net niet halen. Dit wordt mijn eigen Arjen Robben Finale Trauma. Rukzooi.

Daar staat coach Ton. Hij dreunt uit zijn hoofd alle coachingstips op mijn hand zo op. Oh ja, komtie weer met z'n:

"Op Souplesse! Tikken!" 

Hé, dat gaat best makkelijk, en volgens m'n Garmin ga ik nog harder ook. Geeft moraal.

Het 40 kilometerpunt is voor de deur. Nu kans om te vergelijken met mijn hand. Yes! Ruim 20 seconde marge! Het kan. De buren roepen harder dan je bij de Rijdende Rechter hoort.

Nu doorrammen naar het 18 Septemberplein. Een driftig zwaaiende vuist hangend over het hek. De Supervriend schreeuwt als bij al mijn marathons, van Eindhoven tot Berlijn en New York:

"Come On! Yeah! Come Harmpie! Yeah! Ga Door! Ga Door!"

Tien minuten voor de start vertelde De Supervriend dat hij gaat trouwen. Echt zo cool.

De Eindhovenaar juicht en klapt. Nog een paar minuten volhouden Harm.

Daar is hij: De Vestdijk. En daar links de klok: 2:19. Dit is De Droom. Ik heb hem. Eindelijk. 
Dit was het waard.
Naar Vrouwlief. Klaar