Gekke Papa

Op 32 kilometer staan 2 gigantische schermen. Als je over de chipmatten loopt gaat er automatisch een video spelen die het thuisfront voor je heeft opgenomen. Althans, als het thuisfront überhaupt iets van deze actie wist. Daar heb ik Vrouwlief maar niet mee vermoeid. En om nou zelf een filmpje van Kleine Draak te uploaden leek me ook wat narcistisch. De schermen blijven zwart; nog 10 kilometertjes, zorg dat Vrouwlief en Kleine Draak trots kunnen zijn op Gekke Papa.

Tussen het schilderen van de kinderkamer en het aanleggen van de tuin door was niet zo gek veel tijd om te lopen. De waakvlam werd dit jaar na een dagje Rotterdam toch weer aangewakkerd. 

Zondagochtend keten met Kleine Draak; zondagmiddag een verjaardag; en dus op zondagavond in de garage (op standby voor Vrouwlief) de wekelijkse duurloop op de loopband. Kleine Draak komt even kijken wat dat gebonk is. Vanaf de loopband kijk ik een Netflix serie, Kleine Draak herkent geen tekenfilm en concludeert dat papa een beetje gek is.

Kak! Vrouwlief  heeft haar maandelijkse etentje met een vriendinnenclubje. Als de sodemieter naar huis om Kleine Draak bij het Kinderdagverblijf op te halen. Als keigoede vader vlug warm eten met verse groente in elkaar sjeffen. Hap Slok weg, en hop hop tijd om te gaan. Kleine Draak in de supersonische Hardloopbuggy, een uurtje gaan lopen en zwaaien naar de toeterende auto's.

Amsterdam
Het singlet met de startnummers schudt bij het lopen continu op en neer. Kan niet die chip in het nummer zijn, want die zijn tegenwoordig zo dun. Twee weken terug in Breda kreeg ik na een paar kilometer een hartverzakking omdat ik dacht dat ik dat gele ding vergeten was aan mijn schoen te doen (Zo 2008 Harm). Dit voorjaar leek een singlet maatje M de biertjes voortaan beter te passen, maar nu, na 12 weekjes trainen, zou een S-je toch beter zijn geweest.

Foto: Erik van Leeuwen

Bij de drankposten keer op keer chaos: de vrouwelijke wereldtoppers zijn, warempel je gelooft het niet, totaal verrast dat er iedere 5 kilometer aan de rechterkant van de weg een drankpost opduikt met hun flesje toverdrank. Om de vrede met Planeet Wereldtop maar te bewaren (Lees: een frontale botsing te voorkomen) ben ik slechts 3x vol in de ankers gegaan.

Na een dipje bij 24 (een stemmetje in m’n hoofd: “Hang on there Harm”), gaat het net weer wat beter bij het passeren van een groepje enthousiaste Ethiopische supporters. De meest enthousiaste fan fiets, druk zwaaiende met een vlag, voor ons uit. Op zich al best bijzonder, maar als de vlag tussen zijn spaken komt krijgen we als toegift de 'Zonderland-Hoogerland combinatie' voorgeschoteld. Ik wil nog iets roepen van “You’re allright?”, maar slik de woorden in bij het besef dat als zijn antwoord “No” zou zijn, ik toch echt niet ga stoppen.

’s-Middags strompel ik onze casa weer in. Een zoen voor Vrouwlief. Kleine Draak geef ik mijn grote finish-medaille. Trots geef ik haar vervolgens nog een kleine gouden medaille met op de achterkant 35+ gegraveerd. Kleine Draak heeft genoeg aan de 2e en kijkt me aan alsof ze wil zeggen: wat moet ik met een gewone als je ook een gouden hebt Gekke Papa?

Klaar

"Raar verhaal Harm. Dus jij, Mister 040, mijn collega, gaat in Berlijn onder de 2:20 lopen en dan is het klaar. Dat moet je toch gewoon in Eindhoven doen man. Nou, ik zal nog eens voor je supporteren. En in de kroeg schep ik nota bene altijd op dat ik jou ken, en wat krijg ik er nu voor terug? Jongen, loop toch gewoon hier. Lekker vanaf de Mathildelaan starten, voor de deur bij dat supervette huis van je. Wie heeft dat nou? Ik zou het wel weten. Ik zal nog eens koffie voor je halen. Harm jongen, dat kan toch niet!"

Hij had gelijk en ik wist het. In De Droom rende ik al 100 keer over de Eindhovense Vestdijk naar de finish, geen Berlijnse Brandenburger Tor te bekennen. 

De nieuwe Burgemeester schudt me stevig de hand. De slechte grap spreek ik maar niet uit:

"Jij mag dan wel die ketting om hebben, maar met dit startnummer ben ik vandaag hier de Koning hè."

De TV verslaggever hoort me brabbelen over tempomakers en het cliché dat de benen het toch zelf moeten doen. De Eindhovense DJ La Fuente klapt er nog maar een beat in. Lee Towers eat your heart out. Trainingsmaat Ton nog een handje op de startstreep. Kak, met al dat geouwehoer vergeten nog een keer te pissen. Fuck it, nog 3 minuten en dus hop, ff over het hek klimmen. Hier kan dat, of althans, ik doe het gewoon.

De eerste kilometers per plukje publiek altijd een lolbroek met dezelfde kutgrappen:

 "Jullie zijn er bijna!"
"Nog maar een klein stukje!"

(Ooit rende ik 's avonds door Tongelre en riep een Turkse tiener de wèl originele grap: 

"Ik steel voor jou een fiets!" 

Althans, ik heb het er altijd op gehouden dat het als grap bedoeld was.)

Het gaat uitstekend. De Eindhovenaar moedigt hartstochtelijk aan. Alleen moeten die handschoenen uit. Ik wil de coachingstips op mijn hand lezen:

• Rechte lijn lopen
• Schouders ontspannen
• Ellebogen naar achteren

Fuck! Het tabelletje met kilometer-doorkomstrijden heeft alleen 25, 30 en 40. Blijkbaar 35 vergeten. Oh ja, ik was vanochtend afgeleid door Max Verstappen die net een podiumplek aan het halen was. Nou ja, ik reken het bij 35 wel uit m'n hoofd uit.

Op 25 precies één minuut voorsprong op het vlakke schema. Traditiegetrouw hier op vaste punten wat collega's. De ASML Directeur:

"Vandaag gaat het je lukken Harm!"

Zegt hij anders nooit, dus hij zou weleens gelijk kunnen hebben.

Het begint pijn te doen. Als een echte handlezer nog een blik op de coachingstips om zo de toekomst te kunnen voorspellen. Het tempo maar blijven monitoren op de GPS; nu betrouwbaarder dan het gevoel. Iedere kilometer slinkt de marge iets, maar het blijft acceptabel. Die grijze massa draait op volle toeren.

Fucking Max Verstappen, 35 en het hoofdrekenen lukt me toch niet meer goed. Knuppel die ik ben. En mijn linker voet begint te slapen; Nog nooit meegemaakt. Dat hele linker been is er wel een beetje klaar mee trouwens. Kak, zal je zien, ga ik het uiteindelijk net niet halen. Dit wordt mijn eigen Arjen Robben Finale Trauma. Rukzooi.

Daar staat coach Ton. Hij dreunt uit zijn hoofd alle coachingstips op mijn hand zo op. Oh ja, komtie weer met z'n:

"Op Souplesse! Tikken!" 

Hé, dat gaat best makkelijk, en volgens m'n Garmin ga ik nog harder ook. Geeft moraal.

Het 40 kilometerpunt is voor de deur. Nu kans om te vergelijken met mijn hand. Yes! Ruim 20 seconde marge! Het kan. De buren roepen harder dan je bij de Rijdende Rechter hoort.

Nu doorrammen naar het 18 Septemberplein. Een driftig zwaaiende vuist hangend over het hek. De Supervriend schreeuwt als bij al mijn marathons, van Eindhoven tot Berlijn en New York:

"Come On! Yeah! Come Harmpie! Yeah! Ga Door! Ga Door!"

Tien minuten voor de start vertelde De Supervriend dat hij gaat trouwen. Echt zo cool.

De Eindhovenaar juicht en klapt. Nog een paar minuten volhouden Harm.

Daar is hij: De Vestdijk. En daar links de klok: 2:19. Dit is De Droom. Ik heb hem. Eindelijk. 
Dit was het waard.
Naar Vrouwlief. Klaar

Lastige Hobby

“Supervet! Heel Cool! Gaan we doen Vrouwlief!”

Klikker-de-klik, ticket geboekt; Hopatee huurauto erbij en gaan met die banaan! Tijd voor een Roadtrip door Canada! West Coast Rocky Mountains here we Come! Vette shit ouwe.

Vrouwlief heeft een planning gemaakt. Lastige Hobby kijkt eens kritisch. 

Vrouwlief: 

“We zijn op vakantie, tijdzat voor Lastige Hobby dus no problem! En dan overnachten we in van die cozy B&B’s en van die fancy lodges. Superleuk!” 

Lastige Hobby: 

“Maar is het daar wel vlak?  En hoe laat is het donker? En hoe warm is het eigenlijk? En dan wisselen we het autorijden toch wel af? En zoek jij dan leuke enigszins gezonde restaurantjes op TripAdvisor? En die beren rennen vast niet zo snel als ik toch?”

Dus toch maar op sommige plaatsen een hotel met Fitness boeken.

Rondom Vancouver ligt een fietspad langs het water. Al slalommend tussen de huurfietstoeristen op naar de stadswildernis van Stanley Park. Het oog valt op een bord met de praktisch bruikbare tip:

Watch out for Coyotes! In case you face one stand fierce and say strongly:

“Go away coyote!”

Ik zou willen dat dit een grap was.

Via Google Maps op de reisroute een atletiekbaan bij een school gevonden. TomTom helpt en Vrouwlief gaat het stadje verkennen. Lastige Hobby staat alleenig-de-penig op een eiland in de volle zon bij 37 graden en harde wind. Iets met landklimaat, zeeklimaat en weet-ik-veelwat. 
“Pfff wat een K training zeg. En de baan lijkt haast wel een paar meter te lang.” 

Vrouwlief, inmiddels terug van nergens, heeft een bord ontdekt: 
“Hé wat grappig, die baan is 403 meter zodat je na 4 rondjes precies één Engelse mijl hebt.”

Lastige Hobby heeft vanavond vette pech. In het kustplaatsje zitten alleen maar zaken die 80.000 verschillende soorten hamburgers serveren. En voor de lunch leek Heel Holland Bakt te zijn ingevlogen. Vette pech, of geluk, tis maar hoe je het bekijkt.

Baf! Lastige Hobby pleurt keihard op zijn nase omdat de loopband er abrupt mee stopt. Het apparaat is er volledig mee opgehouden. De fabrikant had blijkbaar niet verwacht dat iemand de maximum snelheid ook ècht zou gebruiken, of in ieder geval niet meer dan 10 minuten achter elkaar.

Dan maar buiten proberen. Wel in de bebouwde kom blijven, want er zijn hier recent zowel zwarte als Grizzlyberen gespot en die laatste rennen harder dan jij vriend. Tja, de gouden tip ‘Do not run away’ combineert niet heel handig met het fenomeen hardloper. En met een bus Bearspray, een soort pepperspay tegen beren (ook geen grap), ga ik het ook niet redden.

In het stadswandelpark staat ineens een kudde rendieren. Tussen de harem van 25 vrouwtjes toornt het gewei van het hitsige mannetje. Hij ziet me en zet agressief aan. Oh ooh…. dan maar een Fartlek training!

Vrouwlief 4.000 kilometer verder:

“Het is wel een hoop aanpassen zo op roadtrip met Lastige Hobby dagelijks erbij, volgend jaar maar weer naar Tenerife ofzo, maar wat een vette vakantie was dit!”
Zo Waar.

Zomaar Iemand

Ik kan de klok erop gelijk zetten:  Zomaar Iemand komt met de bedoelde retorische vraag:
“En ga je de Marathon van Eindhoven weer lopen Harm?”

Zomaar Iemand kan zijn:

• De Caissière die meewarig de doos met 24 pakken rijstwafels scant.
• De PostNL pakketbezorger die ineens weer alweer voor de derde keer deze maand  sportvoeding komt brengen.
• De Buurman die zijn hond ’s-ochtends om 7.00 uur uitlaat. 
• De Kapster terwijl ze net op mijn telefoon ‘het kapsel van de vorige keer bestudeert’.

Maar natuurlijk ook:

• De Collega bij de koffieautomaat (De social talk).
• De Collega die op Google Maps de route naar zijn Belle Vila over de Route du Soleil uitstippelt (Pavlov).
• De Collega die net de Mont Ventoux is opgefietst (actief associatief).
• De Collega die druk is met volgen van Euro2016/DeTour/Rio (passief associatief).
• De Collega die me door de gang ziet strompelen (meelevend).

En ook nog:

• De Hardloper die zelf geen marathons loopt (“Das veul te ver voor mij!”).
• De Ultraloper tijdens onze gezamenlijke duurloop (“Liever kei ver dan kei hard.”).
• De Strava online trainingsdagboek volger (“Jij traint wel héél veel.”).

Maar toch geen retoriek:
"Nee, Ik loop geen Eindhoven dit jaar. Of nou ja, ik loop Eindhoven wel, maar dan de Hele als haas voor twee ploegenoten. Nee, dit jaar ga ik voor Berlijn twee weken eerder.”

Zomaar Iemand knikt begrijpend. “Nou dan maar veel succes in Berlijn voor dat PR en veel plezier in Eindhoven! Wel met nummer 040 toch?”
“Yes, dankje Zomaar Iemand. Komt goed. En ja wel met 040 natuurlijk.”
“Zeg, Zomaar Iemand, maar hoe is het eigenlijk met jou ………..?"

Grote Broer

Een paar maanden geleden had Grote Broer een idee opgevat. Als bewoner van Den Haag werd het tijd om maar eens die CPC Loop Halve Marathon Ding Gebeuren Geval Evenement te doen. Of dat haalbaar was. “Uhhhhh, tja, je liep 7 jaar geleden ook De Halve van Eindhoven in 1:37 na 7 jaar 'sportrusten', dus ik denk wel dat je dat kan ja.”

Een Whatsapp bericht van Grote Broer, vast weer een filmpje van hun Kleine Man; net een jaar oud. Oh nee, hij vraagt schoenadvies, hardloopschoenadvies wel te verstaan. In mijn studententijd werkte ik jarenlang in het weekend als Al Bundy, komt nu weer van pas. "Aha, meneer zoekt een stabiel schoentje wat niet te duur is en er kek uit ziet."

• Schoenen: Check
• Running-account reanimatie: Check
• Hardloopkleding gekregen van hardloopbroertje: Check
• Vriendjes die ook met dat CPC gebeuren meedoen: Check
• Trainen zonder schema: Check

Tijd om in mijn planning even wat wedstrijden als piketpaaltjes te slaan. De CPC blijk het NK Halve, dus dan doe ik ook maar mee daarzo, zal Grote Broer leuk vinden.

Als Bedrijfskundig Ingenieur ben ik bedreven in nieuwe dingen kopen als oude kapot zijn. Grote Broer is een Technisch Ingenieur en heeft mijn oude kapotte doch superdure Garmin in een half uurtje aan de praat. “Hou maar.” Hij blij, ik blij. 

Ik kon mijn wekker erop gelijk zetten: “Hé hardloopbroertje, hoe zit dat eigenlijk ook alweer met schema’s enzo? Oh ja intervallen. Ja ga ik doen, no worries, komt goed.”

Oké, sorry dat ik was vergeten te vertellen dat je a. een warming-up moet doen en b. dat die best langer dan 1 kilometer mag zijn. 

Raceday
Nog ff 's-ochtends een half uurtje loslopen om het gestel wat soepel te maken. Bij terugkomst 68 berichten in de 'CPC Whatsappgroep' waar ik blijkbaar aan ben toegevoegd. Grappig: Grote Broer en Vriendjes vroegen zich af hoe laat de start ook alweer was. En of ze er dan ook daadwerkelijk om 14:30u al moesten zijn.

Met ploeggenoot Niek rijd ik naar Den Haag. We hebben 2 uur voor de wedstrijd bij Grote Broer en diens koffiemachine Ultra Deluxe Pro Bling Bling afgesproken.
Grote broer doet de deur open in pyjama ondertussen snaaiend uit een zak borrelnoten. “Daar zit toch veel energie in; en ik ben bang dat ik anders honger krijg onderweg.”

's-Avonds in een Eindhovens culinair cafetaria lullen Niek en ik onze vriendinnen de oren van de kop over onze geslaagde races. Dan een Whatsappje van Grote Broer:
Ik ben een misselijk van al dat bier met Vriendjes meteen na die 21 kilometer. 
Maar wanneer gaan we een marathon lopen hardloopbroertje?

De Dag

"Zenuwachtig" breng ik met trillende stem uit. Nog een kwartier en het gaat beginnen. Sinds februari zit er maar één dag in mn hoofd. De tweede zondag van oktober, what else? Deze voorbereiding superintensief, nu dan dus Time to Rock. De Dag.

Startschot. Hoop mensen hier op de Mathildelaan. Fuck, die linker schoen had strakker gemogen. Doe je nu nu niks meer aan knuppel. Verder langs het Evoluon. Die 42 foto's waren best cool om te doen. Holy Shit! De Hovenring staat bomvol mensen. Gekkenhuis in Gestel ook. Gedacht dat ze nog in hun nest zouden liggen.

High Tech Campus. Op 10 perfect op schema 1:09:30 halfweg. De tweede drankpost een gelletje en een slokje drinken. Ai, dat ontbijt zit nog te hoog. Voelt nu redelijk ruk daar rechts bij mijn maag, buik, zij of whatever. Niet druk maken, zal zo wel zakken Sengers. 

Haha, hier in Stratum krijgt coach Ton by far de meeste aanmoedigingen; het zijn zijn buurtgenoten. Die steken zijn wel echt megakut, drinken net ook maar laten staan. Na de bocht bij het DAF-museum midden op de weg een dwaas met een camera! Best lekker: alle frustratie eruit schelden.

Kak, tempomaker Jeroen stapt al uit. Daardoor automatisch een gaatje met de twee Belgen. Een duivels dilemma: aanpikken of dat kolere-eind alleen. Humn, niet handig, op 21 staat geen klok. Voelde veel harder dan gepland. De pijn is gezakt, maar daardoor vriend Garmin helemaal niet meer gecheckt. Laat ze ook maar gaan, als die eerste helft al zo ruk ging. 
(HS: In werkelijkheid gingen kilometers 10 tot 20 een stuk harder en werd halfweg 1:09:16 genoteerd)

Rekenen lukt vandaag moeilijk. Ton beweert op 25 dat ik qua tijd nog goed zit. Lijkt me sterk, want dit stuk was niet best zo solo vol tegen de wind in. Ook op 30 zegt hij dat het nog kan. Wedden, nu probeert hij me met een mindfuck positief te beinvloeden, grapjas. "Ik ga voor een PR, das al mooi."
(HS: Ton had echt gelijk, het restant in 3.20 per kilometer was precies genoeg)

Het Centrum."Gassen Harm! Onder de 2.21!" Pannenkoek, zitten slapen. Alles eruit nu. Shit, ga het net niet halen, dan maar vast ff genieten en juichen voor een mooi PR. Knockout op de finish van die laatste rappe kilometer. Hooo, daar komen de EHBO-ers, dus maar weer snel opstaan. Naar Ton toe voor een bedankje. 
Dit was hem, De Dag.

Niet te gek doen

Hangen ze al aan het elastiek? Daar komt de eerste drankpost, eens kijken of die twee gasten opletten. Haha, dacht ik al, niet dus. Het gaatje is misschien tien meter, meer niet. Bocht naar rechts en de gaskraan ff vol open. Halverwege hoor ik de Veldhovense speaker zeggen dat ik een paar honderd meter voorsprong heb. Tijd voor the safe mode: terugschakelen, niet forceren, toch een overwinning en bovendien best een aardige tijd. Niet te gek doen Harm.

De vooravond. "Ben je zenuwachtig?" vraagt Luc. "Eigenlijk ben ik niet zo met morgen bezig. Heel gek wel, al ruim een jaar staat het Nederlands Record op de 50 op mijn whishlist, maar de laatste weken is mijn hoofd vooral in Eindhoven." Ik schrik als ik het mezelf hoor zeggen. Immers, twee jaar geleden maakte ik diezelfde 'fout' en miste het record op een paar seconden. Bedankt voor de wake-up call. Morgen weliswaar op reserve, maar toch zeker onder de drie uur. En terug is de focus.

Trainingspartner Ton maant me na een paar kilometer iets rustiger aan te doen. Het plan was de eerste 30 samen te lopen. Stond alleen niets  over vijf man extra die in de parade mee zouden lopen. For some reason heb ik even geen zin in deze carnaval. Even een tikje opschakelen. Kaf en koren zeg maar. Alleen die Duitser blijft volgen. Een schuldgevoel bekruipt me maar Ton zal het wel begrijpen. Nog even een hartslag check; nee ik doe niks geks. Is dit de beloning voor al die maanden trainingen? Strava Rocks.

De vriend (Foto: Jan Schellekens)

Halverwege. Terwijl ik wéér tegen de wind in beuk, trapt de Duitser voor de 25e keer op mijn hakken. Onderwijl negeert hij stoïcijns alle kansen de kop te pakken. "Hij zou ook eens overnemen. Nu is het mooi geweest. Ik ben Gekke Henkie niet. Nou ben ik er echt klaar mee." Ik stap opzij en laat het tempo echt vieren zodat hij op kop moet. Waaaaat! Hij gaat stilstaan; Een onvervalste sur place. In woede sprint ik vloekend weg; de wieltjeszuiger gaat weer achter me aan. "Ik ga nog liever dood dan dat jij hier vandaag wint, vriend."

Na 30 laat ik het tempo wat zakken. Die klojo neemt toch niet over. Bovendien zit ik inmiddels vijf minuten voor op schema sub-3. Niet forceren Harm, alles onder controle. Bij de verzorgingspost moedigt het Nederlands begeleidingsteam me aan, idem dito de Duitse begeleiders hun landgenoot. Niet veel later hoor ik ineens zijn voetstappen niet meer. Uit mijn ooghoek zie ik een gaatje van een paar meter. BAM! Gaskraan open en gaan met die banaan. Een kilometer later een enorme voorsprong, hij is gebroken; Hè hè.

Deze is binnen (Foto: Jan Schellekens)

De laatste tien weer tijd voor the safe mode: terugschakelen, niet forceren en alvast een beetje genieten. Bij het passeren van de Duitse verzorgingspost beteuterde gezichten: Priceless. Toeschouwers die me voor de vijfde maal aanmoedigen krijgen een bedankje. De Groninger met het PSV shirt is inmiddels mijn beste maat. Laatste high fives voor Luc (nog bezig aan zijn 100) en Ton (uitgestapt na 30) en op naar de finish. Een Nederlands record, of Besttijd of whatever. Anyway, deze is binnen, zonder al te gek te doen.

Bijna Gedachteloos

Piep! Piep! Pieeeep! 
Nee! Niet de wekker! Ik haat wekkers! Waarom gaat dat freakin ding eigenlijk? Laat me slapen ofzo, was net aan het dromen over ..... Oh ja, daarom dus. 
Eerst een bak koffie erin, dan een plens water in mn gezicht, en off we go. Het prachtige dauwtrappen in het ochtendgloren maakt m'n schoenen wat nat. Gedachte dwalen af. "Waarover zal ik eens een Blog schrijven?"

Tenerife. Een atletiekstadion, brandende zon, geen schaduw, en een vulkaan op de achtergrond. Het volgende eenzame interval: stopwatch indrukken, gas erop, bocht in, vasthouden, gevoelsmatig licht versnellen en weer die stopwatch. Het restant van de ronde stevig doorlopen, op naar de volgende ontelbare herhaling. Een paar seconden tijd om na te denken: "Is deze geestdodende training iets voor m'n Blog? Neen, niet zo boeiend dit."

De loopband. Het stadion is dicht, de vlakke boulevard is te druk, de heuvels te benauwd. De spiegel toont een linker arm die iets meer uitzwenkt, hij verraadt het kromme lijf. Huid en hartslagmeter schudden ritmisch over de zwaar bezweete blote borstkas. "Oef wat is dit toch heerlijk, zo af en toe ongedwongen een uurtje knallen op de loopband met DJ Hardwell in mn oren. Trouwens, die fucking blog nog ja. Geloof dat noch mijn kromme lichaam, noch deze verketterde loopband iets is."

Lowlands. Twaalf jaar geleden voor het laatst geweest. Combineert ook niet heel handig met een najaarsmarathon. Daarom dit jaar niet op de drukke camping maar in een rustig hotel. Vanochtend de keiharde trainingsweek met 35km afgesloten; nu knalhard uit mn plaat bij het afsluitende optreden van Major Lazer. "Hoe gruwelijk vet is dit, de diversiteit van dit lange weekend geeft een kick die haast onbeschrijfelijk is."

Goed dat je er bent

Vandaag, vrijdag, Dafne dag. WK-week, werk-week ook. De rustdag van vandaag komt te laat. De hele week al oververmoeid. Die dubbele training van maandag was too much. De kwaliteitstraining van dinsdag zelfs geskipt. Woensdag begon een verkoudheid, en sinds gisteren fucking pijn aan die bovenbenen. Vandaag jengste die fysio er maar wat naalden in; De paradoxale diagnose luidde overbelasting door het kekke dansen van afgelopen weekend. "Nee, schrijven over die keren dat het mis ging weten de mensen nu onderhand ook wel."

Morgen een trainingswedstrijd in Veldhoven, zondag wéér een niet-noemenswaardige duurloop. Bijna gedachteloos worden de trainingen afgewerkt. Of eigenlijk denkend maar aan één ding: "Nog zes weken."